ΑΓΝΑΝΤΑ (Φωτ.agnanta.com .gr)
ΣΥΝΕΒΗ ΣΤ' ΑΓΝΑΝΤΑ
ΤΟ ΚΑΤΟΡΘΩΜΑ
Ο χειμώνας εκείνος, θα’ ταν γύρω στα 1960, είχε σ’ όλα τα ορεινά χωριά της Άρτας, όπως και στ’ Άγναντα, πολλά νερά. Ποτάμια και γκούρες, χείμαρροι και ρέματα, λαγκάδια και ρυάκια είχαν πλημμυρίσει.Ο τόπος όλος ανάβρυζε νερά, οι δρόμοι ήταν γεμάτοι λάσπες και σε πολλά σημεία του εδάφους παρουσιάζονταν καταπτώσεις.
Μια μεγάλη τέτοια κατάπτωση, που δημιουργήθηκε στον αμαξιτό δρόμο Άρτας-Πραμάντων, σ’ ένα απόκρημνο σημείο κάτω απ’ το ξωκλήσι του αγίου Δημητρίου Αγνάντων και 200 περίπου μέτρα πιο πάνω απ’ τη γέφυρα του Αγναντίτικου ποταμού, απέκλεισε στα Πράμαντα ένα «καρναβαλάκι», που εκτελούσε το δρομολόγιο Άρτα-Πράμαντα.
Το αυτοκίνητο δεν μπορούσε να επιστρέψει στην Άρτα λόγω της κατάπτωσης κι άλλη διέξοδος εκείνη την εποχή δεν υπήρχε ούτε προς την Άρτα ούτε προς τα Γιάννινα.
Η συγκοινωνία διεξαγόταν για πάρα πολλές μέρες μόνο μέχρι τον επάνω μαχαλά των Αγνάντων, ο οποίος συνδεόταν με τον αμαξιτό Άρτας-Πραμάντων με το γνωστό παρακαμπτήριο.(Πολύ αργότερα συνδέθηκαν με αμαξιτό δρόμο οι δυο μαχαλάδες των Αγνάντων).
Να καθαριστεί σύντομα ο δρόμος και να δοθεί και πάλι στην κυκλοφορία δεν ήταν εύκολο εκείνη την εποχή.Τα απαραίτητα μηχανήματα (μπουλντόζες, εκσκαφείς, φορτωτές κτλ), που διέθετε τότε η Νομαρχία Άρτας ήταν ελάχιστα και οπωσδήποτε κάπου αλλού απασχολημένα και κάποιο απ’ αυτά θα έφτανε στ’ Άγναντα μετά από πολλές μέρες.
Μπροστά σ’αυτή την κατάσταση πάρθηκε η μεγάλη απόφαση: Ν’ ανεβάσουν το «καρναβαλάκι» απ’ τον κάτω στον επάνω μαχαλά των Αγνάντων μέσω του μοναδικού στενού ανηφορικού βατού λιθόστρωτου δρόμου, που ένωνε τότε τους δυο μαχαλάδες.
Έτσι λοιπόν το αυτοκίνητο διασχίζοντας τον κάτω μαχαλά περνά τη γέφυρα που ενώνει τους δυο μαχαλάδες και βρίσκεται στην αρχή του ανηφορικού λιθόστρωτου, δίπλα απ’ το κτίριο που στεγαζόταν τότε η ηλεκτρογεννήτρια, που τροφοδοτούσε με ηλεκτρικό ρεύμα το χωριό και απέναντι ακριβώς απ’ τη νεροτριβή, που σώζεται ακόμα και σήμερα, έτοιμο να ξεκινήσει το μεγάλο τόλμημα.
Συγκεντρώθηκαν πολλοί Αγναντίτες, μερικοί με τα απαραίτητα εργαλεία για να βοηθήσουν, και, καθώς το νέο διαδόθηκε γρήγορα-γρήγορα σ’ όλο το χωριό, η πλειοψηφία των μαθητών του Γυμνασίου παράτησε τα βιβλία κι έτρεξε ν’ απολαύσει το απρόσμενο θέαμα.
Αφού αφαίρεσαν απ’ το όχημα τα «φτερά», που εξείχαν δεξιά κι αριστερά, για να χωράει στις στροφές, έδεσαν από μπροστά γερές τριχιές για να το βοηθούν τραβώντας το ή αντίθετα να το κρατούν, όταν θα χρειαζόταν, αρκετά γερά παλικάρια, ενώ άλλοι το έσπρωχναν από δεξιά, αριστερά και πίσω.
Για να το βοηθούν να φρενάρει και να μη γλιστράει προς τα πίσω, τρία-τέσσερα άτομα κρατώντας ένα χοντρό τετραγωνικό καδρόνι ακολουθούσαν το όχημα και κάθε φορά που ο οδηγός φρέναρε, το τοποθετούσαν πίσω απ’ τους οπίσθιους τροχούς σαν «τάκο» για ασφάλεια.
Έτσι λοιπόν τραβώντας, σπρώχνοντας και φρενάροντας βοηθούν το αυτοκίνητο να φτάσει στην πρώτη αριστερή στροφή του ανηφορικού δρόμου.
Εκεί τα πράγματα δυσκόλεψαν, γιατί η στροφή ήταν κλειστή και δεν επέτρεπε στο αυτοκίνητο να στρίψει. Ο κίνδυνος ήταν πολύ μεγάλος. Και το παραμικρό λάθος ήταν ικανό να οδηγήσει το αυτοκίνητο με τον οδηγό του πολλά μέτρα κάτω δεξιά στην κοίτη του ποταμού.
Το «καρναβαλάκι» του Κώστα Κωστή, που εκτελούσε το δρομολόγιο
Άρτα - Πράμαντα. Ο ιδιοκτήτης και οδηγός του σκυμμένος δίπλα απ'
τον μπροστινό δεξιό τροχό.
Η λύση όμως βρέθηκε. Με τους κασμάδες μερικοί γκρέμισαν τον εσωτερικό τοίχο της στροφής, η στροφή διαπλατύνθηκε κι έτσι το όχημα με μανούβρες μπρος-πίσω και με τη βοήθεια των ατόμων υπό την καθοδήγηση του οδηγού πήρε τη στροφή και ήταν έτοιμο να συνεχίσει την πορεία του.
Συνεχίζοντας λοιπόν με τον ίδιο τρόπο βοηθούν το αυτοκίνητο να συνεχίσει ν’ ανεβαίνει. Βέβαια παρουσιάζονταν κι άλλες δυσκολίες, όπως το ότι το καλντερίμι σε πολλά σημεία ήταν κατεστραμμένο ή γλιστρούσε λόγω της υγρασίας (χειμώνας ήταν άλλωστε και το μέρος δεν τo ’βλεπε ο ήλιος),αλλά τα φρένα του αυτοκινήτου σε συνδυασμό με τον αυτοσχέδιο «τάκο» έκαναν πολύ καλά τη δουλειά τους.
Η μηχανή του αυτοκινήτου μούγκριζε στην ανηφόρα και πυκνός καπνός έβγαινε απ’ την εξάτμιση. Κανένας όμως δεν το ’βαζε κάτω και σιγά-σιγά το «καρναβαλάκι» πέρασε το ύψος του νερόμυλου του Χαμπίπη κι έφτασε ψηλά στη δεύτερη και τελευταία δεξιά στροφή λίγο πιο κάτω απ’ το σπίτι του Γιώργου Ευταξία.
Εδώ η κατάσταση έγινε ακόμα πιο δύσκολη και χρειαζόταν ιδιαίτερη προσοχή. Η στροφή γινόταν πιο στενή και πιο απότομη και κάτω αριστερά μετά το αυλάκι, που έφερνε νερό στο νερόμυλο έχασκε απότομος γκρεμός, που οδηγούσε κατευθείαν στα παγωμένα νερά του ποταμού.
Αλλά και πάλι όλοι δούλεψαν με σύνεση και προσοχή υπακούοντας πάντα στις εντολές του οδηγού. Γκρεμίστηκε ξανά αρκετό τμήμα του εσωτερικού τοίχου κι αυτής της στροφής και με τον ίδιο τρόπο το όχημα κατόρθωσε να ξεπεράσει κι αυτό το εμπόδιο.
Από ’δω και πάνω τα πράγματα είναι πλέον εύκολα.
Σε λίγο το «καρναβαλάκι» υπό τις ιαχές και τα χειροκροτήματα όλων των παρευρισκομένων αράζει έξω ακριβώς από το τότε παντοπωλείο των αδελφών Κράββαρη καμαρωτό, περήφανο κι ελεύθερο πια να συνεχίσει ακούραστα τα κοπιαστικά ταξίδια του στα ορεινά της Άρτας.
Κατσικογιώργος Ιωάννης
Συνταξιούχος Δάσκαλος
Kαλοκαίρι του 2011
Μενίδι Αιτωλ/νίας
(Εφημ. «ΑΓΝΑΝΤΑ ΑΡΤΑΣ» - αριθ.φύλ.176 - σελ.11 - https://agnanta.com.gr/)