(Φωτ. ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΣΑΜΗΣ)
ΕΚΕΙ ΣΤ' ΑΠΟΣΚΙΑ ΤΟΥ . . . ΧΩΡΙΟΥ
ΨΕΜΑΤΑ ΜΕ ΟΥΡΑ (Α)
Καθισμένοι πεντέξι χωριανοί στο μικρό καφενεδάκι του χωριού απολάμβαναν το καφεδάκι τους και σιγοκουβέντιαζαν για την τρέχουσα επικαιρότητα της περιοχής και τα προβλήματά τους.
Πες το ένα, πες το άλλο έφτασε η κουβέντα και στις κότες με τ’ αυγά.
-Οι δικές μου οι κότες, λέει ο Γρηγόρης ο Ζυμάριας, γνωστός σ’ όλο το χωριό για τα τερατώδη ψέματα που έλεγε, γεννούν πολλά αυγά. Έχω ένα αμπάρι γεμάτο και δεν ξέρω τι να τα κάμω. Πού να τα πουλήσω εδώ πάνω στην ερημιά; Ελάτε κάτω στο σπίτι να πάρετε όσα θέλετε.
-Και πώς γίνεται και οι κότες οι δικές σου γεννούν τόσα πολλά αυγά, ενώ οι δικές μας λιγοστά; τον ρωτάει ο μπαρμπα-Κολιός.
-Α, δεν το ξέρετε; Οι κότες οι δικές μου γεννούν δυο φορές το εικοσιτετράωρο. Μια το πρωί και μια στις έντεκα η ώρα τη νύχτα!
-Στις έντεκα τη νύχτα;
-Ναι. Είναι εξακριβωμένο ότι οι κότες για να γεννήσουν θέλουν φως. Στο κατώι, που τις κλείνω το βράδυ, αφήνω όλη τη νύχτα μια λάμπα αναμμένη κι αυτές, μόλις πάει έντεκα η ώρα, ανεβαίνουν με τη σειρά στις φωλιές, που έχω φτιάξει γύρω - γύρω στον τοίχο, γεννούν τ’ αυγά τους κι επιστρέφουν στις θέσεις τους.
-Απίστευτο! Παράξενο! Πρώτη φορά τ’ ακούμε! Απαντούν έκπληκτοι οι άλλοι.
-Ναι, ναι, συμβαίνουν καμιά φορά κι απίστευτα, λέει ο Προκόπης, που καθόταν όλη την ώρα αμίλητος στην άκρη κι άκουγε. Ακούστε τώρα και το δικό μου παράξενο:
Πέρσι στο λαχανόκηπο, που έχω έξω από το σπίτι μου, ανάμεσα στ’ άλλα, είχα φυτέψει και μερικές κολοκυθιές.
Μια κολοκυθιά όμως μεγάλωνε μέρα με τη μέρα όλο και πιο πολύ σε σχέση με τις άλλες. Μάλλον επειδή ήταν δίπλα απ’ τη βρύση και ποτιζόταν συνέχεια. Άλλη εξήγηση δεν μπορώ να δώσω. Αμόλησε, λοιπόν, ένα τεράστιο βλαστάρι, που βγήκε απ’ τον κήπο, κατέβηκε στο αποκάτω πετσούρι και από ’κει έφτασε στο ρέμα, το πέρασε κι αυτό κι ακολουθώντας το απέναντι λαγκάδι, πέρασε κάτω απ’ το γεφυράκι του αμαξιτού δρόμου και σκαρφάλωσε τελικά στα πουρνάρια του Κουρκούμπα. Α, και ανά μέτρο, να κι από ένα τεράστιο κολοκύθι!
-Έλα βρε, τι μας λες τώρα; Μούσι είναι, του αποκρίνεται ο Γρηγόρης. Είναι δυνατόν να έχει φτάσει η κολοκυθιά απέναντι στα πουρνάρια του Κουρκούμπα;
-Και το δικό σου τι είναι; Δεν είναι μούσι; Είναι ποτέ δυνατόν να γεννούν οι κότες στις έντεκα η ώρα τη νύχτα; του έστειλε την πληρωμένη απάντηση ο Προκόπης και όλοι τους ξέσπασαν σε ασυγκράτητα γέλια, ενώ ο Γρηγόρης έστριψε ντροπιασμένος το κεφάλι του κοιτάζοντας αλλού, μετά το σκληρό μάθημα που δέχτηκε.
Γιάννης Κατσικογιώργος
Συνταξιούχος Δάσκαλος
Φθινόπωρο του 2014
Μενίδι Αιτωλ/νίας
(Εφημ. «ΑΓΝΑΝΤΑ ΑΡΤΑΣ» - αριθ. φύλ. 189 - σελ. 4)